Top News

Recent Post Recent Post
View More





Μια φορά κι έναν καιρό ένα δάσκαλος περπατούσε με τον μαθητή του στο δάσος.

Καθώς περπατούσαν, ανάμεσα στους φυσικούς ήχους της ζούγκλας, άρχισε να ακούγεται και ένας διαφορετικός, αφύσικος ήχος. Τότε, ο δάσκαλος σταματάει απότομα, γυρνάει προς την πλευρά του μαθητή του και τον ρωτάει «Μπορείς να διακρίνεις τι είναι αυτός ο ήχος;»


Ο μαθητής κοντοστάθηκε και αφού αφουγκράστηκε για λίγη ώρα απάντησε «Είναι μια καρότσα». Ο δάσκαλος δεν φάνηκε ικανοποιημένος από την απάντηση και ρώτησε εκ νέου«Ναι, είναι μια καρότσα αλλά τι καρότσα είναι;»


Ο μαθητής αφουγκράστηκε για λίγο ακόμα και ομολόγησε ότι δεν μπορούσε να καταλάβει. Ο δάσκαλος τότε χαμογέλασε και του είπε «Είναι μια άδεια καρότσα, γι αυτό κάνει τόσο θόρυβο», και συνέχισε

«Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Όσο πιο άδειοι είναι, τόσο πιο πολύ θόρυβο κάνουν και τόσο πιο πολύ μιλάνε».


Πηγή
Read more »



Κάποιος, κάπου, κάποτε είχε πει: «όταν κάποιος σου δείχνει ποιος είναι, πίστεψέ τον». Μετά απο καιρό έμαθα οτι τελικά έτσι είναι.

Το θέμα λοιπόν στο οποίο αναφέρομαι είναι οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι που έχουμε γύρω μας , δίπλα μας, αυτοί τους οποίους επιλέξαμε να είναι κοντά μας και μετά απο πολλά χρόνια, -ίσως και πιο λίγα για μερικούς-, αποδείχτηκαν όχι και τόσο άξιοι τελικά.
Είναι αυτά τα γνωστά σε όλους μας άτομα τα οποία ήταν κοντά και το δέσιμο μεταξύ μας ήταν μεγάλο, έντονο, γεμάτο υποσχέσεις για ένα κοινό μέλλον.Έρχεται λοιπόν αυτή η στιγμή που το άτομο που έχεις απέναντι σου, φίλος ή σύντροφος, σε κάνει να αμφισβητήσεις όλα όσα μέχρι τότε ήξερες για εκείνον αλλά και για την όποια σχέση είχατε μέχρι πρότινος.
Φυσικά μιλάω για αυτή την γνώριμη στιγμή που, ενώ η μέρα σας ξεκίνησε αρμονικά σαν όλες τις άλλες, κάτι γίνεται και ταράζει τα έως τότε γνώριμα δεδομένα σου και αυτό γιατί ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου έχει ξαφνικά κάτι που σου φαίνεται ξένο και άσχημο.

Είναι η φάση που μιλάς στους φίλους σου χαρούμενος για την καινούργια σου σχέση και ενώ στην αρχή ήταν όλα καλά, όχι πολύ καιρό μετά τους βλέπεις να αρχίζουν να «βάζουν νερά». Και να σου τα προβλήματα, οι γκρίνιες και τα λόγια τα κακά και όλα όσα συνεπάγονται. Γιατί ως γνωστόν οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα αλλά ως ακόμα πιο γνωστό οι φίλοι φαίνονται και στις χαρές σου.
Δεν μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά πως αυτό που περιγράφω γίνεται απο ζήλια ή από κάτι παρόμοιο. Εγώ απλά θα το αποδώσω στο πως κάποια άτομα έρχονται στη ζωή μας για να μας δείξουν κάτι και μετά να φύγουν.
Ή απλά είναι αυτό που λένε «υπό προϋποθέσεις». Δεν είναι βέβαια μόνο αυτά τα σημάδια, αλλά η κατάληξη είναι πάντα ίδια. Η ζωή σου συνεχίζεται χωρίς αυτούς και η δική τους χωρίς εσένα.
Φυσικά το θέμα δεν τελειώνει εκεί. Μακάρι να μαθαίναν όλοι τόσο γρήγορα και απλά. Η συνέχεια είναι οτι σε πιάνουν βέβαια οι τύψεις και οι αμφιβολίες μήπως φταίς εσύ για όσα έγιναν, μήπως να δώσεις άλλη μία ευκαιρία, μήπως τα παρεξήγησες τα παιδιά και διάφορα τέτοια ενοχικά.
Αλλά όχι φίλοι μου, δε φταίτε... Ευτυχώς, κάποια στιγμή έρχεται αυτή η μέρα που αναπάντεχα πέφτουν οι μάσκες και πάει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Όλο αυτό δεν ξέρω αν οφείλεται στο γεγονός οτι μεγαλώνουμε και αφήνουμε πίσω μας τα παραμυθάκια και τα μεγάλα λόγια του καθένα ή στο ότι πλέον οι καιροί δυσκόλεψαν και βοήθησαν στο να φανερωθούν κάποια πράγματα όπως πραγματικά είναι και όχι όπως θα θέλαμε. Έτσι φαινόταν. Φυσικά δε μιλάω μόνο για φιλίες ή σχέσεις ερωτικές. Αναφέρομαι και στα δύο.

Το θέμα παίρνει πιο σοβαρή τροπή όταν ο άνθρωπος αυτός με την όμορφη μάσκα είναι σύντροφός σου, και τότε τα πράγματα δραματοποιούνται αυτόματα. Όλα ήταν μαγικά, εκείνος ή εκείνη υπόδειγμα και έδειχναν ενδιαφέρον, μέχρι που ξαφνικά όλα σταμάτησαν. Όταν λέω ξαφνικά το εννοώ. Εκεί που ήσασταν μες τα μέλια ξαφνικά γίνατε μες στα ξύδια, παντώς είδους, ενίοτε και τα ποντικοφάρμακα.

Είναι αυτό το they just are not that in to you (από τη γνωστή ταινία βεβαίως-βεβαίως), δηλαδή απλά δεν σε γουστάρει. Συμβαίνει και στα καλύτερα σπίτια.Τελικά, το συμπέρασμά μας είναι ότι οι άνθρωποι αλλάζουν ή απλά δείχνουν τον πραγματικό τους εαυτό. Δε θέλουν όλοι το καλό σου, ακόμα και αν κάποτε σε ήθελαν χαρούμενο. Δεν είναι οτι είναι κακοί ή ξαφνικά καταστρώνουν σχέδιο δολοφονίας σου, απλά μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις ποιον θέλεις και ποιον όχι δίπλα σου, ποιος σου κάνει καλό και ποιος γεμίζει με ασχήμια την ψυχή σου. Την πρώτη λοιπόν φορά που θα σου δείξει ο άλλος το ποιος είναι πραγματικά, πίστεψε τον.
Read more »




Οι όμορφες γυναίκες βλάπτουν σοβαρά την υγεία των αρσενικών. Όσο εντυπωσιακότερη είναι δε κάποια, τόσο μεγαλύτερη ενδέχεται να είναι η «βλάβη» στον ανδρικό οργανισμό. Σε αυτό το ομολογουμένως απρόσμενο συμπέρασμα κατέληξαν επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Βαλένθια οι οποίοι ήρθαν με τα πορίσματα των ερευνών τους να δώσουν μια νέα, περισσότερο κυριολεκτική διάσταση στον όρο «μοιραία γυναίκα».


Όσο εντυπωσιακότερη είναι μια γυναίκα, τόσο μεγαλύτερη ενδέχεται να είναι η «βλάβη» στον ανδρικό οργανισμό



Αφού πρώτα έβαλαν στο μικροσκόπιο 84 άρρενες φοιτητές, οι ερευνητές διαπίστωσαν πως πέντε λεπτά κοντά σε ένα ελκυστικό θηλυκό είναι αρκετά για να ανεβάσουν στα ύψη τα επίπεδα κορτιζόλης στο αρσενικό σώμα, άνοδος η οποία είναι ακόμη μεγαλύτερη εάν ο άνδρας θεωρεί πως η γυναίκα που έχει δίπλα του «δεν είναι για τα κυβικά του». Να σημειωθεί πως η κορτιζόλη, η ορμόνη που παράγεται από τον οργανισμό υπό συνθήκες άγχους, μπορεί σε βάθος χρόνου να προκαλέσει καρδιαγγειακά προβλήματα, διαβήτη, υπέρταση και σεξουαλική ανικανότητα.

Συγκεκριμένα, οι επιστήμονες έβαλαν κάθε έναν από τους συμμετέχοντες να κάτσει σε ένα δωμάτιο με δύο αγνώστους (έναν άνδρα και μια γυναίκα) και να λύσει ένα sudoku. Εν συνεχεία, παρατήρησαν πως όταν, σε κάποιο σημείο, η άγνωστη γυναίκα έβγαινε από το δωμάτιο και οι δύο άνδρες έμεναν μόνοι, τα επίπεδα κορτιζόλης του εθελοντή δεν ανέβαιναν. Αντιθέτως, όταν έφευγε ο άγνωστος άνδρας και ο εθελοντής έμενε μόνος του με την γυναίκα, η κορτιζόλη στο σώμα του χτυπούσε κόκκινο.



Πως λέμε «η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα»; Ε, καμία σχέση.


Read more »




Όσοι έχουν μεγαλώσει σε χωριά ή έστω σε μικρές γειτονιές θα έχουν παρατηρήσει ότι τα καλύτερα, τα πιο επιτυχημένα…κουτσομπολιά είναι τα αρνητικά.
Όταν λέμε αρνητικά εννοούμε αυτά που εμπεριέχουν μια δυσάρεστη είδηση για τον άλλον. Κανείς δηλαδή δεν θα ενδιαφερθεί παραπάνω από 5 λεπτά αν κάποιος του μεταφέρει ότι ο τάδε παντρεύεται ή πέρασε σε πολύ καλή σχολή στο πανεπιστήμιο. Αντίθετα όμως αν η “είδηση” περιλαμβάνει ένα διαζύγιο, μια αρρώστια ή μια αποτυχία ταξιδεύει γρηγορότερα και από το φως.
Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Είμαστε τόσο κακοί άνθρωποι που θέλουμε το κακό των άλλων; Θέλουμε να υποφέρουν οι άλλοι και να μην είναι ευτυχισμένοι; Ή είναι κάτι που κάνουμε υποσυνείδητα ώστε να αισθανόμαστε εμείς καλύτερα;




Υπάρχει μία φράση, που χρεώνεται στον Τρούμαν Καπότε που λέει ότι η ευτυχία των άλλων μπορεί να μελαγχολήσει και τον πιο πρόσχαρο άνθρωπο. Αν το αναλογιστούμε αυτό, κρύβει πολύ μεγάλη αλήθεια μέσα του. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι πραγματικοί φίλοι είναι αυτοί που στέκονται δίπλα μας και χαίρονται με τις χαρές μας και όχι αυτοί που μας στηρίζουν στις λύπες και στις δυσκολίες μας.
Γιατί το κάνουμε όμως αυτό; Γιατί θέλουμε να μαθαίνουμε ότι οι άλλοι δυσκολεύονται στη ζωή τους;
Μια άποψη είναι ότι το κάνουμε γιατί θέλουμε να νιώθουμε ότι δεν είμαστε οι μόνοι σε αυτόν τον κόσμο που έχουμε δυσκολίες. Για κάποιο λόγο, το να πονάει και ο άλλος δίπλα μας απαλύνει και τον δικό μας πόνο, τον κάνει πιο υποφερτό γιατί αισθανόμαστε ότι τον μοιραζόμαστε. Επίσης, μας δίνει δύναμη το να ξέρουμε ότι ναι, υπάρχουν τελικά και χειρότερα. Μπορεί να περνάμε εμείς δύσκολα αλλά, κοίτα, ο Κώστας απέναντι είναι σε χειρότερη κατάσταση από εμάς. Άρα είμαστε σε καλύτερη κατάσταση έστω και από έναν.
Όλη αυτή η συμπεριφορά μας δίνει μια αίσθηση μιζέριας, ότι έχουμε ένα κενό στη ζωή μας και ψάχνουμε να το καλύψουμε με τις ζωές των άλλων. Αν πιάσουμε τον εαυτό μας να νιώθουμε, να σκεφτόμαστε έτσι ίσως θα πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να αναλογιστούμε τι μας οδήγησε σε αυτό το μονοπάτι. Τι δεν μας αρέσει στη ζωή μας, τι μας κάνει δυστυχισμένους τόσο που έχουμε ανάγκη να βλέπουμε και τους άλλους ανάλογα ώστε να ανεβούμε ψυχολογικά;
Τέτοια συναισθήματα μπορεί να συνδέονται άμεσα και με τη ζήλια αλλά και με την έλλειψη αυτοπεποίθησης. Μήπως αποζητούμε συνέχεια επιβεβαίωση και θέλουμε να την λαμβάνουμε μέσω της μείωσης των άλλων γύρω μας; Όποια και αν είναι η ρίζα τους, το μόνο που κάνουν είναι να δηλητηριάζουν τη ζωή μας και τις σχέσεις μας με τους άλλους. Καλό θα ήταν να τα απομονώσουμε και να μην τα αφήνουμε να μας κυβερνούν γιατί ο μόνος που βγαίνει χαμένος στο τέλος είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.
Στην τελική, μπορούμε να τα κάνουμε να λειτουργήσουν θετικά! Να μας ωθήσουν να γίνουμε καλύτεροι, όχι για να ανταγωνιστούμε τους άλλους αλλά για να αισθανθούμε εμείς πιο όμορφα. Οι δυσκολίες των άλλων μπορούν να μας κάνουν να εκτιμήσουμε περισσότερο τις ευκολίες και τις χαρές της δικής μας ζωής που υπό άλλες συνθήκες θα μας φαίνονταν λίγες. Και αν είμαστε εμείς καλά, θα θελήσουμε να κάνουμε και τους άλλους καλύτερα!
_________________
   Πηγή: as-milisoume.gr
Read more »




Κανένα μα κανένα δεν κερδίζεις, ούτε καν ένα μικρούλι αφελές παιδί, εφόσον του αφαιρείς την ελευθερία του να μη συμφωνήσει μαζί σου. Εάν απαγορεύεις την ελευθερία στον άλλον, και βασιλιά να τον στέψεις, δε θα κρατήσει η λαμπερή συμφωνία σας. Είτε το καταλάβει συνειδητά αυτός ο άλλος, είτε όχι, σύντομα αισθάνεται πως η κατάσταση δεν τον ευχαριστεί, πως κάπου κάπως εξαπατήθηκε και γλίστρησε εκεί όπου δε θέλει. Τα χρυσά κλουβιά τα ανακάλυψαν τύποι σαν τη γυναίκα της ιστορίας μας, όμως εκεί μέσα κλειδωμένο ένα πουλί μαραίνεται. Ο Ελύτης γράφει, στα Ανοιχτά Χαρτιά ταυ νομίζω, ότι μπορείς να φυλακίσεις ένα αηδόνι όμως δεν μπορείς να φυλακίσεις τον κελαηδισμό του. Ωστόσο, υπάρχουν προσωπικότητες τόσο παθολογικά ανασφαλείς και εξαρτημένες, τόσο εξωφρενικά εγωιστικές, ώστε κρατούν κλειδωμένο στο κλουβί το αηδόνι τους, έστω και μαραμένο, έστω και άλαλο, έστω και νεκρό. Ξέρουν να ταριχεύουν εξάλλου πολύ καλά. Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε συναπαντηθεί με τέτοιους χαρακτήρες. Δεν είναι λίγοι. Αποκλείεται να τους αποφύγεις εύκολα, γιατί είναι αράχνες και πλέκουν ιστούς. Όσο πιο εξαρτημένοι είμαστε κι εμείς οι ίδιοι, τόσο τσιμπάμε στους χειρισμούς τους.
Ο ανεξάρτητος άνθρωπος, ο ελεύθερος, δεν τους ανέχεται. Γρήγορα κάνει πέρα, γρήγορα κόβει τις διαπραγματεύσεις. Όμως πόσοι είμαστε εντελώς ανεξάρτητοι; Σχεδόν όλοι έχουμε τις αναγκεμένες πληγές μας, τις μειονεξίες μας, τους κρυφούς παθολογικούς μας εγωισμούς, τα μικρούτσικα πάθη μας. Όλοι μας κουβαλάμε στο αίμα μας τους πειρασμούς της τρέλας. Μας ερεθίζει δηλαδή ο αγώνας για νίκη τέτοιων τύπων, όταν μας βάλουν στο στόχαστρο.
Αξία στις σχέσεις μας έχει το να σχετιζόμαστε, όχι να παγιδεύουμε. Και σχέση δίχως ελευθερία και εντιμότητα δεν είναι σχέση. Η αγάπη, η φιλία, η συνεργασία, η συγγένεια πετυχαίνουν μονάχα αν συναναστρεφόμαστε εν ελευθερία, αν συνομιλούμε από κοινή δίψα αλήθειας και για το ελάχιστο, όχι από δίψα νίκης και για το ελάχιστο. Η δίψα αλήθειας σε κάνει ταπεινό, σε ασκεί πειστικό, σε πλάθει ενδιαφέροντα και φρέσκο. Όλα τα άλλα είναι ερεθισμοί των νεύρων που διαιωνίζουν τις νευρώσεις και την ανθρώπινη πανταχού παρούσα παρανόηση. Παρανοούμε και τον εαυτό μας, κι αυτή η παρεξήγηση είναι κάτι που και προηγείται και έπεται. Με τον καιρό και με την επανάληψη οι παρανοήσεις παγιώνονται σε παράνοιες. Η ζωή είναι αυστηρό σχολείο, αδέκαστο, δεν περνάς τάξεις· εάν μείνεις εκτός εκπαίδευσης επειδή δε μελετάς ή επειδή αντιγράφεις, το σκοτάδι και ο νοσηρός ιστός πυκνώνουν, με την ηλικία η ζωή αξιώνει εντιμότητες. Οι ευκαιρίες τελειώνουν ενώ εσύ δεν τελειώνεις, δυστυχώς ή ευτυχώς, ψυχές και συνέπειες ακονίζονται.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη “Σιωπάς Για να Ακούγεσαι” Εκδόσεις Ψυχογιός

via
Read more »



Εσύ είσαι ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο θα περάσεις κάθε στιγμή της υπόλοιπης ζωής σου, ζώντας τη ζωή που έχτισες με την κάθε σου επιλογή. Για το παρελθόν δε θα σου πω, καθώς ήταν μία σειρά από διαδοχικές στιγμές που πάει, χάθηκε. Θα σου πω όμως για το παρόν και για εσένα.
Πολλές φορές οι άνθρωποι νιώθουν εγκλωβισμένοι σε μία πραγματικότητα που νομίζουν πως ποτέ δεν επέλεξαν. Αρνούνται κάθε είδους συμμετοχή στα όσα αρνητικά τους συμβαίνουν, επιρρίπτοντας ευθύνες μόνο σε τρίτους.Έχουμε μάθει να αφηνόμαστε μοιρολατρικά στη ζωή και όταν αυτή αρχίσει να μας πνίγει νομίζουμε πως φταίει η κακή τύχη μας, η αδικία ή η κακία των ανθρώπων. Ωστόσο τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι.
Οι εξωγενείς καταστάσεις, οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν και το περιβάλλον στο οποίο ζούμε, αδιαμφισβήτητα αποτελούν σημαντικούς παράγοντες για τη διαμόρφωση της ζωής μας. Κανένας όμως από αυτούς δεν είναι αρκετά ισχυρός, ώστε να προκαθορίσει ένα μοτίβο ζωής στο οποίο είμαστε υποχρεωμένοι απλά να υπάρχουμε. Κάθε αποτυχία ή επιτυχία, κάθε χαρά και κάθε πόνος, καμία αξία δεν έχουν ανεξάρτητα από εμάς. Εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές αλλά και οι σεναριογράφοι της ζωής μας, και μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να επιλέξουμε ποια θα είναι η αντίδρασή μας στους ανεξάρτητους, εξωτερικούς παράγοντες.
Για παράδειγμα εάν σε απολύσουν από μία δουλειά, χωρίσεις ή κοπείς σε ένα μάθημα, εσύ και μόνο εσύ είσαι αυτός που θα επιλέξει πως θα το διαχειριστείς. Μπορείς να κάθεσαι να στεναχωριέσαι και να υπεραναλύεις τους λόγους που είχαν ως αποτέλεσμα αυτή την κατάσταση, αλλά την ίδια στιγμή μπορείς απλά να το πάρεις απόφαση και να σκεφτείς ποιο θα είναι το επόμενό σου βήμα. Πρέπει να θυμάσαι πως χωρίς την αποτυχία, μια επιτυχία δε θα είχε την ίδια σημασία, και πως η χαρά προϋποθέτει να μπορείς να αισθανθείς τον πόνο. Εσύ και μόνο εσύ θα επιλέξεις σε ποιο στάδιο θα περάσεις το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου.
Δε χρειάζεσαι κανέναν άλλο να επιβεβαιώνει διαρκώς πως όλα θα πάνε καλά, αφού κανείς δεν έχει τις δικές σου “μαγικές ικανότητες” για να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες, ούτως ώστε να πάνε πραγματικά όλα καλά. Να πιστεύεις στον εαυτό σου και να δέχεσαι κάθε αρνητικό που συναντάς στο δρόμο σου, γεμάτος ενθουσιασμό και όρεξη να το μετατρέψεις σε κάτι θετικό. Αυτό όμως για να μπορέσεις να το πετύχεις, χρειάζεται καθημερινή εξάσκηση.
Η διαμόρφωση του εαυτού σου είναι μία αυστηρά προσωπική διαδικασία. Αν όλη μέρα αναλώνεσαι σε ανούσιες συζητήσεις και σέρνεις την ύπαρξή σου από καφετέρια σε club, δε θα καταφέρεις να χτίσεις τον εαυτό που χρειάζεσαι για να επιβιώσεις σε αυτό τον κόσμο. Ο χρόνος που ζεις είναι πολύτιμος, ίσως και το μόνο αληθινά πολύτιμο, αφού είναι το μόνο που δε μπορεί να επαναληφθεί. Το να καταφέρεις να τον διαχειριστείς και να τον γεμίσεις γνώση, αγάπη και κάθε λογής όμορφες εμπειρίες, είναι αυτό που θα του δώσει και αξία. Ο χαμένος χρόνος είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ, αφού τίποτα δεν αφήνει πίσω του να μαρτυρά πως κάποτε, κάποιος έζησε μέσα του.
Εσύ και μόνο εσύ μπορείς να ορίσεις τι είναι η ευτυχία και τι η θλίψη. Χωρίς εσένα δε θα ήταν παρά μόνο δύο απλές λέξεις, χωρίς θετικό ή αρνητικό συναισθηματικό πρόσημο. Δεν είσαι δέσμιος καμίας εξωτερικής πραγματικότητας, γιατί δική σου προσωπική πραγματικότητα έχει τη δύναμη να σε καθιστά ελεύθερο, ακόμα και αν σε φυλακίζουν τέσσερις τοίχοι. Να σκέφτεσαι λοιπόν. Και όταν όλα μοιάζουν δύσκολα, ακατόρθωτα ή αξεπέραστα, να σκέφτεσαι περισσότερο. Κανένα γεγονός δε μπορεί να φθείρει τον ψυχικό σου κόσμο, εάν εσύ αφιερώνεις τον απαραίτητο χρόνο για να τον συντηρείς.
Να χαμογελάς ακόμα και όταν δεν υπάρχει τίποτα γύρω σου στο οποίο αξίζει να χαμογελάσεις, γιατί Εσύ ξέρεις πως μέσα σου υπάρχουν πολλά. Να είσαι ευτυχισμένος, επειδή έχεις τη δυνατότητα να δημιουργήσεις ότι εσύ θέλεις. Γιατί εάν φτάσεις να επιθυμείς κάτι, σημαίνει πως μπορείς και να το επιδιώξεις. Και αν πάλι πιστεύεις πως δε μπορείς, τότε απλά δε θα μπορέσεις.



via
Read more »
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)
- Παράξενα -